ODSTĘPSTWO W CHRZEŚCIJAŃSTWIE

Opublikowano 2021 02 14.

Odstępstwo, to odstępowanie od prawdy nauk Pisma Świętego, od nauk Jezusa i apostołów. To odstępowanie od norm prawa wiary; Łuk 18:8, to wielbienie Boga według własnych pomysłów, albo według nauk ludzkich, które tylko pozornie znajdują się w Biblii, ale nie można tego wykazać jednoznacznie. Paweł nazywa je „tajemnicą bezprawia,” czyli ukrytą przyczyną bezprawia która ma negatywny wpływ na społeczeństwo; Mat 24:12. Taka pobożność charakteryzuje się pozorną pobożnością, formalizmem, obłudą; Mat 15:7-9.

Zauważalne już we wczesnym zborze. Tak Jezus jak i apostołowie wiedzieli, że do założonego przez nich zboru chrześcijańskiego, przyjdzie odstępstwo; 2 Pio 2:1-3, apostoł Piotr mówi; „ Znaleźli się jednak fałszywi prorocy wśród ludu tak samo, jak wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzą wśród was zgubne herezje. Wyprą się oni Władcy, który ich nabył, a sprowadzą na siebie rychłą zgubę. A wielu pójdzie za ich rozpustą, przez nich zaś droga prawdy będzie obrzucona bluźnierstwami; dla zaspokojenia swej chciwości obłudnymi słowami was sprzedadzą ci, na których wyrok potępienia od dawna jest w mocy, a zguba ich nie śpi.” Piotr znał historię swego ludu, oraz znał Pisma i to co one mówią o fałszywych prorokach w dawnych czasach, już one ostrzegały przed fałszywymi prorokami; Jer 14:13-15, Jer 23:16. Chrześcijanie byli ostrzegani przed fałszywymi prorokami i nauczycielami wiele razy przez Jezusa; Mat 13:25,38, Mat 7:15, jak i przez apostołów; Kol 2:8. Również chrześcijanie pochodzenia żydowskiego, byli ciągle w zagrożeniu od strony ludzi którzy ciągnęli do powrotu pod prawo Mojżesza; Tyt 1:10-16. To był drugi nurt zagrażający naukom Chrystusa i apostołów, który dążył do judaizowania chrześcijan. W Nowym Testamencie znajdujemy szereg świadectw ówczesnych dysput na temat konieczności obrzezania nawróconych pogan; Dzie 15:1,5, czy stosowania się do przepisów prawa; Gal 4:8-10, Kol 2:16-23. Apostołowie poświęcili dużo czasu i wysiłku aby objaśniać daremność obrzezania i innych praktyk; Gal 5:6,7. Model starozakonny był cieniem, zapowiedzią tych rzeczy duchowych a nie rzeczywistością; Hebr 10:1. Trzymanie się tego cienia, zamiast jego istoty, na nic się im nie przyda; Gal 5:2.

Jakimi cechami charakteryzują się odstępcy. Łukasz otwarcie mówi, że wywodzić się oni będą spośród nauczycieli w łonie chrześcijaństwa; Dzie 20:19,20; „Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów.” Tacy ludzie zostali przyrównani do wilków drapieżnych, co prawda zapewniają oni że wierzą w Boga i w Chrystusa wierzą, ale nie są w stanie postępować zgodnie z wymaganiami Słowa Bożego; Mat 7:21-23, Łuk 6:46. Wywołują rozłamy, zgorszenia i spory; Rzym 16:17,18. Piotr ostrzega chrześcijan przed takimi ludźmi; 2 Pio 2:12-16, „Ci zaś, jak nierozumne zwierzęta, przeznaczone z natury na schwytanie i zagładę, wypowiadając bluźnierstwa na to, czego nie znają, podlegną właśnie takiej zagładzie jak one, otrzymując karę jako zapłatę za niesprawiedliwość. Za przyjemność uważają rozpustę uprawianą za dnia, jako zakały i plugawcy pławią się w swych uciechach, gdy z wami są przy stole. Oczy mają pełne kobiety cudzołożnej, oczy nie przestające grzeszyć, uwodzą oni dusze nieutwierdzone. Mają serca wyćwiczone w chciwości, synowie przekleństwa. Opuszczając prawą drogę zbłądzili, a poszli drogą Balaama, syna Bosora, który umiłował zapłatę niesprawiedliwości, ale został skarcony za swoje przestępstwo; juczne bydlę, pozbawione mowy, przemówiwszy ludzkim głosem powstrzymało głupotę proroka.” Oto Piotr wymienia że są to bluźniercy, rozpustnicy, grzesznicy, chciwcy, miłujący pieniądze, na koniec mówi że są jak Balaam kiedy to jego osioł okazał się mądrzejszy od tego proroka, bo nie chciał kroczyć tą drogą co prorok. Bardziej cenią swoje własne nauki od nauk Słowa Bożego; 2 Jan 9,” Każdy, kto wykracza poza naukę Chrystusa, a nie pozostaje w niej, ten nie ma Boga. Kto pozostaje w nauce Chrystusa, ten ma i Ojca, i Syna. Są to ludzie z dużą fantazją, potrafiący opowiadać zmyślone opowieści; 1 Tym 1:4,6, 1 Tym 4:7. Zawsze gotowi zwodzić, oszukiwać, kłamać i doprowadzić do ruiny nawet maluczkich; Efez 5:6,7, 2 Tym 3:13, Iza 32:6,7. W sytuacji takich zagrożeń, wszyscy powinniśmy podjąć walkę o wiarę, bo to od naszej wiary zależy, czy nie ulegniemy jakiejś zwodniczej argumentacji; Judy 3,4.

Człowiek niegodziwości. Oto w zborze znaleźli się ludzie, którzy zaczęli siać niepokój głosząc wieści, jakoby apostołowie napisali list, w którym informują że już nastał dzień Pański, Paweł słysząc tę propagandę, napisał list do Tesaloniczan z ostrzeżeniem; 2 Tes 2:1,2; „Prosimy was, bracia, przez wzgląd na przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa i nasze zgromadzenie się przy nim; Abyście nie tak łatwo dali się zachwiać w waszym umyśle i zatrwożyć się ani przez ducha, ani przez mowę, ani przez list rzekomo przez nas pisany, jakoby już nadchodził dzień Chrystusa.” Oto pojawili się ludzie którzy potrafią powoływać się na apostołów, albo twierdzić, że to oni są apostołami: 2 Kor 11:4,5,13, Obj 2:2. Tacy ludzie byli bardzo przebiegli, podszywali się pod drugich; Efez 4:14. Gardzili przełożonymi których ustanowił im sam Chrystus; Judy 8-13, 2 Pio 3:3. Paweł uspokajał wszystkich, zaprzeczał tym oszukańczym naukom, a jednocześnie zapowiadał pojawienie się człowieka grzechu który nie liczy się z prawem Bożym; 2 Tes 2:3, „Niech was nikt w żaden sposób nie zwodzi. Ten dzień bowiem nie nadejdzie, dopóki najpierw nie przyjdzie odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia.” Człowiek grzechu, to odstępcy wywodzący się spośród nauczycieli, którzy słuchają nauk szatańskich, kierują się jego duchem i prowadzą drugich do zwiedzenia. Już za życia apostołów pojawiały się oznaki lekkiego traktowania Słowa Bożego i nauk apostołów; Gal 4:17. Jednak nie od razu doszło do pojawienia się człowieka grzechu, był to proces stopniowy i zajmujący wiele lat. Człowiek niegodziwości sam podszywa się pod Chrystusa, albo stara się zastąpić nam Chrystusa sztuczna nauką, albo plastikowym Chrystusem. Przypisuje sobie pozycję i tytuły należne wyłącznie Bogu i Chrystusowi; 2 Tes 2:4; „Który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co się nazywa Bogiem lub co jest przedmiotem czci, tak że zasiądzie w świątyni Boga jako Bóg, podając się za Boga.” To kim on jest, wyraźnie wskazuje miejsce jego działalności, a mianowicie, „zasiądzie w świątyni,” chce w świątyni odbierać cześć boską, gdyż stawia siebie ponad Boga, doprowadza ludzi oszukańczymi, zwodniczymi metodami do tego, ze zaczynają czcić i oddawać chwałę temu oszustowi. Człowiek niegodziwości wyszedł z łona wspólnoty chrześcijańskiej, która nazwana jest świątynią; 1 Kor 3:16, 1 Kor 6:19, 2 Kor 6:16. A więc odstępstwo miało zdominować świątynię Bożą, Święty Zbór Boży założony przez Jezusa i apostołów, podporządkować ją sobie i duchowo ją zniszczyć; 1 Kor 3:17. Miał też zająć w niej pierwsze miejsce, należne Chrystusowi; Kol 1:17,18. Już prorok Izajasz zapowiadał że dojdzie do takiego odstępstwa wśród uczniów Mesjasza; Iza 8:16-18; „Zamykam świadectwo i pieczętuję pouczenie wśród moich uczniów. Oczekuję Pana, który ukrywa swe oblicze przed domem Jakuba, i w Nim pokładam nadzieję. Oto ja i dzieci moje, które mi dał Pan, stanowimy wieszcze znaki w Izraelu od Pana Zastępów, co na górze Syjon przebywa.”Wówczas zostaje przed odstępczymi uczniami, zakryta wszelka prawda i wszelkie Boże pouczenie, tak że dopiero w czasach końca nastanie obfitość prawdziwej wiedzy; Iza 29:11, Dan 12:4,9. Nadejście czasów ciemności zapowiadał również Jezus; Jan 9:4,5, Jan 12:35. Bóg zakrył swe oblicze, co świadczy o odebraniu łaski i błogosławieństwa takiemu zgromadzeniu. Tajemna moc nieprawości działała już w czasach apostołów, ale ów niegodziwiec nie mógł się jeszcze pojawić, nie mógł przejąć pełnej kontroli nad chrześcijaństwem i objawić swego charakteru, ponieważ działał jeszcze ten, który na to nie pozwalał, apostoł tu mówi o niepozwalających na to apostołach, którzy działali hamująco na tego niegodziwca. Ich obecność, siła nauki i autorytetu, ich karcenia powstrzymywały odstępstwo, dopóki żyli; 2 Tes 2:5-8: „Czy nie pamiętacie, jak mówiłem wam o tym, gdy wśród was przebywałem? Wiecie, co go teraz powstrzymuje, aby objawił się w swoim czasie. Albowiem już działa tajemnica bezbożności. Niech tylko ten, co teraz powstrzymuje, ustąpi miejsca, wówczas ukaże się Niegodziwiec, którego Pan Jezus zgładzi tchnieniem swoich ust i wniwecz obróci [samym] objawieniem swego przyjścia.”Tajemnica bezbożności, czyli przyczyna bezbożności i bezprawia, już działa, mówi Paweł, jednak człowieka bezprawia jak i tych którzy za nim idą, czeka zagłada. Cały ten system fałszywego kultu, rzekomo chrześcijańskiego, Bóg ma unicestwić, to system odstępczy, czyli system buntowników którzy sami wymyślają sobie zbawienie, gdzieś rzekomo w niebie, i potem roszczą sobie pretensje do bycia świątynią Boga. Apostołowie chronili zbory przed tymi, którzy szerzyli odmienne nauki od apostolskich; 1 Tym 1:3, Gal 1:6-9. Paweł informuje nas że już, (czyli za życia apostoła) działa tajemnica tego bezprawia, i już wówczas zaczął się on ujawniać i można go było dostrzec, ostrzega że ów niegodziwiec na pewno przyjdzie, z wszelkim zwodzeniem; 2 Tes 2:9-12, ”Pojawieniu się jego towarzyszyć będzie działanie szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów, [działanie] z wszelkim zwodzeniem ku nieprawości tych, którzy giną, ponieważ nie przyjęli miłości prawdy, aby dostąpić zbawienia. Dlatego Bóg dopuszcza działanie na nich oszustwa, tak iż uwierzą kłamstwu, aby byli osądzeni wszyscy, którzy nie uwierzyli prawdzie, ale upodobali sobie nieprawość.”Ojcem i mocodawcą człowieka bezprawia, jak i samego bezprawia jest Szatan, dlatego tak ważne jest rozpoznanie „człowieka bezprawia.” To ludzie którzy bez żadnych oporów kierują się bezprawiem dla osiągnięcia swoich celów i zysków. Nie zważają oni nie tylko na dobro drugich, ale także na życie drugich. Człowiek nieprawości uzurpuje sobie prawo do zajmowania miejsca Chrystusa i zainteresowany jest jedynie odbieraniem czci i chwały; Jan 5:44. Kiedy zabrakło Jezusa i apostołów, zabrakło światła, siły ciemności mogły przystąpić do działania; Jan 9:5. Paweł nie miał na myśli pojedynczej osoby kiedy mówi o człowieku bezprawia, ponieważ mówi, że człowiek ten ujawnił się za jego czasów, a będzie jeszcze istniał przy końcu świata, aż przyjdzie Pan Jezus. Określenie to odnosi się do pewnej zbiorowości, chodzi o klasę najpierw nauczycieli; 2 Tym 4:3,4, a potem powstałą z nich klasę duchowieństwa. Oni zawsze sami stanowili sobie prawo, takie jakie im było wygodne, a nie takie jakiego wymaga Stwórca; Mat 15:3,9, 1 Kor 4:6. To oni ponoszą odpowiedzialność za grzechy chrześcijaństwa, ponieważ zamienili prawdy Boże na pogańskie kłamstwa. Jezus powiedział do takich jak oni, „Nigdy was nie znałem;” Mat 7:23, Jan 8:44. Chcąc wywyższyć siebie ponad prosty lud, ubierają się w szaty zdobione złotem, zakładają korony, mitry, zdobią się w purpurę i szkarłat. Każą siebie tytułować tytułami; „Jego Wielebność, Jego Ekscelencja, Eminencja” itd. Chcą aby ludzie czuli przed nimi respekt, aby odczuwali szacunek i bojaźń. Jezus mówi aby zostawić takich i nie podążać za nimi; Mat 15:13,14.

Antychryst. Jan dobrze rozumiał zagrożenie jakie nadchodziło, dlatego przestrzegał chrześcijan przed osobami które głoszą, że Jezus nie jest Mesjaszem; 1 Jan 2:18; „Dzieci, jest już ostatnia godzina, i tak, jak słyszeliście, Antychryst nadchodzi, bo oto teraz właśnie pojawiło się wielu Antychrystów; stąd poznajemy, że już jest ostatnia godzina.” Kto podważa pozycje Boga i pozycję Syna, jest Antychrystem. Kto zaprzecza że Jezus jest Mesjaszem, ten właśnie jest Antychrystem; 1 Jan 2:22,23; „Któż zaś jest kłamcą, jeśli nie ten, kto zaprzecza, że Jezus jest Mesjaszem? Ten właśnie jest Antychrystem, który nie uznaje Ojca i Syna. Każdy, kto nie uznaje Syna, nie ma też i Ojca, kto zaś uznaje Syna, ten ma i Ojca.” Antychrystem nie okazali się ludzie niewierzący czy prowadzący wojnę z Jezusem, to ludzie głoszący ewangelię, jednak ewangelię fałszywą. Każdy kto zmienia wolę i znaczenie misji Jezusa na ziemi, jest Antychrystem. Kto jest chrześcijaninem? Czy ten co wierzy w Jezusa jako Chrystusa, czyli Pomazańca Bożego, czy w Jezusa jako Boga? Wyraz chrześcijanin, wywodzi się od rdzenia Chrystus, słowo Chrystus jest odpowiednikiem hebrajskiego słowa Mesjasz tłumaczonego na język polski jako Pomazaniec. Osobom którym Bóg Jahwe wyznaczył szczególne zadania, wybrał na króla lub kapłana, pomazywano głowy olejem; 1 Sam 15:1, 1 Sam 10:1. Jezus również został takim Pomazańcem; Iza 61:1, Dzie 10 :37,38. Abyśmy mogli zostać zbawieni, Jezus musiał się narodzić jako człowiek aby stanowić odpowiedni okup, musiał on być równy temu, co utracił Adam, zgodnie z wymaganiem Prawa Bożego; 2 Moj 21:23, 5 Moj 19:21. Życie doskonałego człowieka Jezusa, było równe wartością z doskonałym życiem Adama, które on utracił dla siebie i dla swego potomstwa; 1 Kor 15:21,22,45-47. Aby złożyć odpowiedni okup, dać należało, inne doskonałe życie doskonałego człowieka; Jan 1:14, 1 Tym 2:5. Tym doskonałym człowiekiem z nieba, jest Chrystus który swoją śmiercią odkupił ludzkość od grzechu; 1 Jan 2:1,2. Jezus więc nie mógł być drugim Bogiem, jak nauczają niektórzy, ani drugą osobą Boga w Trójcy, nie mógł być duchem; 1 Jan 5:1,5, musiał być człowiekiem, i dlatego Bóg sprawił, że narodził się jako człowiek i był człowiekiem, co sam Jezus poświadczył; Jan 8:40. Od czasów apostołów cały czas pojawiają się rzekomi apostołowie którzy szerzą fałszywe nauki, głosząc że Syn Boży tylko pozornie stał się człowiekiem. Duch Antychrysta naucza że Jezus miał coś, czego my nie mamy, że był boski, że nie miał pragnień i pożądliwości jak naturalny człowiek i dlatego właściwie nie mógł zgrzeszyć. Jeżeli wierzymy w to co jest napisane w Słowie Bożym, to wiemy, że Jezus miał takie samo ciało i krew, jakie my mamy; Hebr 2:14, Gal 4:4. Jezus sam mówił o sobie że jest Synem Człowieczym, a to ma takie samo znaczenie jak człowiek; Jan 1:51, Jan 3:13. Jezus również miał chęci i pożądliwości w ciele, tak iż był kuszony i musiał toczyć walkę by trzymać się z dala od grzechu. Dzięki swojemu życiu i walce, pokazał nam, że człowiek może pokonać pragnienia i pożądliwości, nawet będąc wystawionym na pokusy, może okazać się wiernym Bogu, zachować lojalność, zyskać uznanie swego Ojca. Jezus pozostawił nam wzór do naśladowania, abyśmy podjęli taką samą walkę przeciwko grzechowi; 1 Pio 2:21, Jan 13:15. Jan przestrzega nas przed tymi, którzy głoszą, że Jezus nie przyszedł w ciele i nie jest człowiekiem; 2 Jan 7; „Wielu bowiem pojawiło się na świecie zwodzicieli, którzy nie uznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele ludzkim. Taki jest zwodzicielem i Antychrystem.” Tu mamy jasne wytłumaczenie kto jest zwodzicielem i Antychrystem, ci wszyscy, którzy wierzą i nauczają że Jezus jest Bogiem Wszechmocnym, że nie jest Synem Bożym, że jest Bogiem w Trójcy, albo ci wszyscy którzy szerzą nauki że jest duchem, a Jego zmartwychwstanie było pozorne i zmartwychwstał jako duch a nie człowiek, ci są Antychrystami; 1 Jan 5:10-12, Łuk 24:39-43. Oto Jan będąc w wizji w dniu Pańskim; Obj 1:1,10, pisze że ujrzał siedem świeczników, które symbolizują pełnię zborów Bożych w dniu Pańskim, i Syna Człowieczego jako Króla, Arcykapłana i Sędziego; Obj 1:12,13, a to oznacza, że i tu, Jezus przebywa jako człowiek, gdyż termin,”Syn Człowieczy,” nie oznacza ducha. Jeżeli Jezus nie przyszedł w ciele i nie zmartwychwstał w ciele, to nie ma dla nas żadnego okupu i żadnej nadziei na zmartwychwstanie, jeżeli nie ma Mesjasza człowieka, nie ma odkupienia ludzkości; 1 Kor 15:12-15, 2 Tym 2:16-18. Dlatego Jan przestrzega nas, abyśmy nie wierzyli każdej wypowiedzi religijnej, lecz wszystko dokładnie sprawdzali; 1 Jan 4:1-3, „Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie. Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga. Każdy zaś duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga; i to jest duch Antychrysta, który - jak słyszeliście - nadchodzi i już teraz przebywa na świecie.” Odstępcy zmienili biblijny sens i rolę słowa, Chrystus. Nie uznają Jezusa za Bożego Pomazańca, czyli Chrystusa, uznają Go za równego Bogu, albo za drugiego Boga, czy w tej sytuacje można trynitarzy nazywać chrześcijanami, czyli wyznawcami Chrystusa? Słowo „Antychryst,” składa się z dwóch członów i oznacza kogoś przeciwnego Chrystusowi, lub podszywającego się pod niego, albo upodabniającego się do Chrystusa, a ściślej mówiąc, wypaczającego rolę Jezusa w naszym zbawieniu, dlatego apostoł Paweł ostrzegał nas przed takimi nauczycielami. Paweł oświadczył, że tacy ludzie są fałszywymi apostołami przybierającymi pozory apostołów Chrystusa; 2 Kor 11:13-15, Kol 2:4,8. Jan pisze o tych, którzy pozornie należą do wspólnoty ludu Bożego, lecz ujawniają innego ducha niż duch nauki apostolskiej, czym sieją zamęt i wprowadzają w błąd; 1 Jan 2:26, 1 Jan 3:23. Antychryst wytwarza pozorną religię, oszukańczą, dającą ludziom pozorne rozwiązanie ich problemów za cenę odstępstwa od prawdy Słowa Bożego; 2 Jan 9„ Każdy, kto wybiega zbytnio naprzód, a nie trwa w nauce Chrystusa, ten nie ma Boga. Kto trwa w nauce [Chrystusa], ten ma i Ojca, i Syna.” Wybiegać naprzód oznacza, szerzenie nauki niezgodnej z nauką Chrystusa, wykraczanie poza to, co mówi Pismo; Obj 22:18,19, 2 Tym 3:15-17. Jezus przekazał Janowi ostrzeżenia dla zborów w których dostrzegał ludzi o odstępczym usposobieniu, cechujących się duchem Antychrysta; Obj 2:14,15,20. Antychryst jest wysłannikiem Szatana i to on zastąpił Zbór Chrystusowy pozornym chrześcijaństwem, stwarzając wiele takich sekt, Szatan sieje zamieszanie w którym człowiek się gubi, a jemu o to właśnie chodzi.

Co wytworzył Antychryst? Drugi wiek naszej ery, nazywany jest przez niektórych, „Wiekiem Herezji.” Możliwości interpretowania Biblii po śmierci apostołów były wielkie, a pojęcie „herezji,” mgliste i niejasne. W wielu lokalnych zborach rozpoczęto poszukiwania własnej drogi. Dzięki odkryciom dokonanym w 1945 roku w Nag Hammadi w Górnym Egipcie, gdzie zachowała się cała biblioteka rękopisów licząca około pięćdziesięciu zwojów, historycy mogą dziś dokładniej określić charakter tego nurtu chrześcijańskiego tamtych czasów, który nazywamy gnostycyzmem, (od gnosis – poznanie). Badania potwierdzają krzyżujące się w tym nurcie wpływy neoplatonizmu i mistyki orientalnej. Wielu udało się za wiedzą tamtych czasów, wprowadzono do chrześcijaństwa pojęcie duszy nieśmiertelnej, Boga w Trójcy, piekła i czyśćca, oraz wiele innych filozoficznych pojęć, porzucając czystą wiarę; 1 Tym 6:20,21. Zbór Boży, założony przez Jezusa, działał i rozwijał się pod przewodnictwem starszych, nadzorców i sług pomocniczych; 1 Tym 3:1-13. Wybierani byli poprzez członków zboru. Byli to zdolni mężczyźni o duchowym usposobieniu, nie mający, podobnie jak Jezus, żadnego wykształcenia teologicznego; Jan 7:15, Dzie 4:13. Pierwotne chrześcijaństwo nie znało instytucji kapłaństwa, w kapłaństwie uczestniczyli wszyscy, którzy zostali ochrzczeni, potwierdza to list; 1 Pio 2:5, Obj 1:6. Już na przełomie drugiego i trzeciego wieku rozbudowie uległa obrzędowość religijna. Nadchodzące odstępstwo doprowadziło do przyjęcia poglądów zapożyczonych od przywódców żydowskich, a potem z systemu religijnego pogańskiego Rzymu. Wyraz grecki „hiereos,” lub łaciński „sacerdos” (kapłan) został wprowadzony do chrześcijańskiego języka już przy końcu trzeciego wieku. Kościół powszechny przyjął samą filozofię oddawania czci z pogaństwa, czyli; fizyczny arcykapłan i kapłani, fizyczne powtarzalne ofiary, fizyczny ołtarz, fizyczne święta oraz cały system ceremonii i świąt wypełniających cały rok, zachowywanie postów, stosowanie kadzideł, prawo złożone z drobiazgowych przepisów itd. itp. Święte figury, święte naczynia, święte pokarmy, święte szaty kapłańskie, święte krzyże i oczywiście święte kapłaństwo. Wszystkie razem tworzą model wierzeń oparty na fizyczności i cielesności, chrześcijańska duchowość odeszła w niebyt; Judy 19, Rzym 8:9. Utworzono wielbienie charakteryzujące się zewnętrznym, cielesnym aktem opracowanym na pokaz, dla zrobienia wrażenia. Oparto się na zewnętrznym kapłaństwie, zewnętrznych ceremoniach, ubiorze, pokarmach, pokropieniach, świętych miejscach i pielgrzymkach; Rzym 1:25, Kol 2:18. Tym sposobem weszli w marność wielbienia bogów wystruganych z drewna i wyciosanych z kamienia: Ps 115:4-8. To nie jest model nowotestamentowy, w którym świątynia jest duchowa, kapłani to wszyscy wierzący wielbiący Boga, a ofiary składane Bogu są duchowe; Rzym 12:1, Hebr 13:15. Tym sposobem powstała klasa duchownych, której istnienie nie ma podstaw biblijnych. Mistyczna klasa duchowieństwa, zaczęła odgrywać dominującą rolę wśród chrześcijaństwa, wzorując się na pogańskich systemach religijnych przyjęli stroje, ofiary i celebracje świąt. Zwykli wierni zostali zepchnięci do roli laików. Kult z czasów apostolskich nie znał pojęcia świątyni w sensie budynku sakralnego przeznaczonego dla celów liturgicznych; Dzi 7:48, Dzi 17:24. Chrystianizm od początku głosił, że kult można uprawiać wszędzie i że nie można go wiązać z żadną materialną budowlą. Niektóre zebrania chrześcijańskie odbywały się na wolnym powietrzu, albo w prywatnych domach, są na to dowody; File 2, Kol 4:15. W ciągu drugiego i trzeciego wieku nastąpiła ewolucja kultu chrześcijańskiego, rozbudowano elementy wizualne, dramatyzację obrzędów i rytualizację kultu w którym coraz mniej jest miejsca na swobodną interpretację. U duchowieństwa stale rozbudowywano hierarchię, rosło więc przekonanie że tylko ci, którzy są upoważnieni przez Boga, a więc biskupi, kapłani i kler, mogą w sposób godny spełniać posługę liturgiczną. W taki sposób kult stał się domeną uprzywilejowanych, czyli kleru. Pierwotna prostota zebrań chrześcijańskich przeminęła, rozbudowano obrzędowość, wprowadzono praktyki zapożyczone z misteriów i folkloru pogańskiego. Schizmy i rozłamy doprowadziły do powstania setek wyznań i sekt; Judy 16-19, ale wszędzie zachowano podział na kler i laików. Klasa ”człowieka bezprawia,” nadal otacza siebie chwałą i wynosi siebie do rangi boskiej. Przywdziewają wyszukane stroje i chętnie wysłuchują pochlebstw, jakim kontrastem jest pokora apostoła Piotra który nie przyjął hołdów oficera rzymskiego; Dzi 10:25,26, Obj 22:8,9. Dzisiaj duchowni jednego wyznania, wskazują na duchownych drugiego wyznania, nazywając ich „człowiekiem bezprawia,” lecz sami nie dostrzegają tego kim są, a jedynie stwarzają pozory pobożności. Tego co naucza Bóg czy Jego Syn, już nie należy poprawiać czy ulepszać, ale ludzie ulegają tendencjom do poprawiania, ulepszania, nawet Boga, a Boga ulepszać nie wolno. Dlatego niedługo systemy Antychrysta, znajdą się na śmietniku historii.

Sojusz z cesarstwem. Największy przełom nastąpił w czwartym wieku, na soborze Nicejskim (325)r, kiedy to narodził się kościół państwowy, pod panowaniem cesarza Konstantyna. Chrześcijaństwo zostało dostosowane do rzymskiej, (pogańskiej) rzeczywistości, zaadoptowano cały szereg kultów i wierzeń pogańskich, wprowadzono prześladowania innowierców. Duchowieństwo weszło w sojusz z cesarstwem i zasmakowało władzy nad ludem, oraz licznych przywilejów które otrzymało od cesarza, wówczas wypaczenie prawdy Słowa Bożego stało się całkowite. Przejęcie chrześcijaństwa przez cesarza Konstantyna, stało się gwoździem do trumny chrześcijaństwa. Od tamtej pory duchowieństwo, „człowiek bezprawia,” trwa przez wieki jako nieprzerwany ciąg odstępców, odbierających cześć boską od swych wyznawców. Przystąpiono do budowy ogólnoświatowego imperium religijnego. Cesarz stał się zwierzchnikiem całego Kościoła i czuł się odpowiedzialny za prawowierne poglądy wszystkich swoich poddanych, a biskupi byli zależni od rzymskiego imperatora. Papierze stawiając siebie w roli Chrystusa, stają się Antychrystem, szczególnie kiedy przypisują sobie władzę w sprawach zastrzeżonych dla Boga. Tak oto ten, który wynosi się ponad wszystko co się zwie Bogiem lub jest przedmiotem boskiej czci, a nawet zasiada w świątyni Bożej, zadomowił się w niej na dobre, tak że przez wieki sprawował władzę najwyższą, czego wyrazem było koronowanie władców, monarchów, dokonywane przez przedstawicieli kościoła; 2 Tes 2:4. Świadczą o tym takie określenia w papieskich tytułach jak; Ojciec Święty, Namiestnik Chrystusa, Najwyższy Kapłan, Zastępca Boga na ziemi, czy Zastępca Syna Bożego, Mat 23:8,9, Mar 13:22, w koronowaniu papieża potrójną koroną jako króla nieba, ziemi i podziemia, a także w przypisywaniu sobie pozycji, najwyższego i nieomylnego nauczyciela. Przez wieki papieże namaszczali panujących prawie w całej Europie, albo odbierali im panowanie rzucając na nich klątwy. Przyjęto szereg błędnych doktryn sprzecznych z Biblią takich jak; kult Marii, świętych, relikwii i obrazów. Powoływali inkwizycję w celu tropienia czarownic i innowierców, więziono i spalono na stosie tysiące ludzi, historycy potwierdzają, że około 50 mln ludzi padło ofiarą prześladowań przez Kościół. Oto działanie w duchu Szatana. Cesarz Justynian który ustanawiał papieży i kierował nimi, wydawał edykty które sobór mógł jedynie zatwierdzić, oraz angażował się nawet w drobiazgowe szczegóły organizacji kościelnej, a chcąc na trwałe zatrzymać podbite kraje ariańskie Europy, musiał tam wprowadzić ortodoksyjne credo chalcedońskie i zyskać poparcie duchowieństwa. Dla przeforsowania swego stanowiska wywierał nacisk na oporne duchowieństwo, przekupywał, stosował groźby wobec biskupów na których poparcie nie można było liczyć. Aż zabiegi te wydały oczekiwane owoce. Cesarze pełnili opiekuńczą rolę wobec wszystkich religii cesarstwa jako najwyżsi kapłani, jednak nawet kiedy zrezygnowali z tego tytułu, nie zrezygnowali z interwencji w sprawy kościelne. Stale utrzymywali jedność cesarstwa przy pomocy ideologicznej jedności Kościoła, pozbawiali tym sposobem społeczeństwo własnej wiary, sumienia i własnej woli; Gal 2:4, Kol 2:8. Również hierarchowie, arystokraci kościołów, starając się przy pomocy nakazów i zakazów skrępować myśli ludzkie, nałożyć więzi i prowadzić jak niewolników, pokazali że wolność umysłu ludzkiego jest im wrogiem, podważa ich wszechwiedzę. Oto dzieła człowiek grzechu, który przez całe wieki autorytarnie zarządzał swymi poddanymi i który nadal zajmuje bezwzględne stanowisko np. w sprawie celibatu, pomimo plagi seksualnych nadużyć duchownych, m.in. wobec małoletnich. Nowy Testament w którym zachowane są nauki Chrystusa i Apostołów, nie żąda stanu bezżennego od tych, którzy spełniają posługi duchowe; 1 Tym 4:1-3. Nie stawiał takiego warunku sam Jezus, gdy wybierał dwunastu, ani Apostołowie nie stawiali go tym, którzy przewodzili w pierwszych gminach chrześcijańskich; 1 Kor 9:5. Sam celibat jak i inne decyzje Kościoła powszechnego, podyktowane są prowadzeniem polityki, która zawsze zmierza do poszerzania swojej władzy, często po trupach.

Czy Antychryst to ktoś, kto ma przyjść przed wtórym przyjściem Pana? Antychryst to ludzie którzy wyszli spośród chrześcijan, a więc to ludzie wierzący, ale po swojemu. Biblia mówi o wypełnieniu się tych słów w czasach po apostolskich, nie należy tych słów przenosić na nasze czasy, oprócz słów że kiedy przyjdzie Pan Jezus, to zniszczy tego nikczemnika, realizującego plany Szatana; Efez 2:2. Jan nazywa go Antychrystem, a Paweł człowiekiem bezprawia, grzechu i zatracenia. A chodzi o marionetkę Szatana która parodiuje Chrystusa. Biblia nie mówi że Antychryst będzie miał przerwę w działaniu, lecz będzie działał aż do końca, kiedy wreszcie przyjdzie Pan i go usunie; 2 Tes 1:7-9, 2 Tes 2:8. Antychryst działa do dzisiaj, rozpowszechnia swoje fałszywe poglądy na temat Jezusa. Utrzymuje że Jezus jest Bogiem Wszechmocnym, lub że istnieje w Trójcy, mimo że sam Jezus powiedział; Jan 14:28, „Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.” Antychryst to kłamca i zwodziciel którego celem jest zniszczenie więzi łączącej człowieka z Chrystusem i z Bogiem. W czasach końca człowiek bezprawia, Antychryst, nie może zasiąść w świątyni Bożej, ponieważ to Nowa Jerozolima zstępująca z nieba jest domem Bożym i sam Bóg jest jej świątynią oraz Baranek; Obj 21:22, Ps 91:9 (Gd), i tu przed oblicze Boga przyjdą wszystkie narody świata; Obj 7:15, Obj 15:4. A więc jeżeli chodzi o świątynię w której Antychryst zasiada, to jest nią chrześcijaństwo powszechne i tysiące przeróżnych sekt i organizacji, bo każda z nich ma swoją klasę przewielebnych, albo kastę niebiańskich królów którzy mają zasiadać jak bogowie, na niebiańskich tronach; Iza 14:13-16.

Sukcesja apostolska. Jest to nauka, że dwunastu apostołów ma następców, którym władza jest przyznawana przez Boga. W Kościele rzymskokatolickim wszyscy członkowie episkopatu są uważani za następców apostołów, a papież za następcę Piotra. Twierdzi się, że Chrystus powierzył im władzę zwierzchnią nad całym Kościołem. Oczywiście nie ma żadnego dowodu ciągłości władzy kościelnej, począwszy od św. Piotra, brak jakiejkolwiek wiarygodnej dokumentacji która by to potwierdzała. Udokumentowane pojawienie się pierwszych papieży sięga dopiero piątego wieku. Kiedy cesarze zrzekli się swego tytułu „Pontifex Maximus,” na rzecz biskupów Rzymu, zaczęto ich określać tym tytułem. Ten fakt dowodzi że urząd „Najwyższego Kapłana,” papierze nie otrzymali od Jezusa, który jako jedyny ma prawo go sprawować, ale pochodzi z odstępczego źródła. Biblia mówi, że to Jezus jest głową zboru Bożego; Efez 5:23. Wszyscy mamy budować się na Chrystusie jako kamieniu fundamentowym i na apostołach, w duchowy, święty dom Boży; Efez 2:19-22. Chrystus żyje i to On jest naszym arcykapłanem który wstawia się za nami przed Bogiem, zastępcy nie potrzebuje; Rzym 6:9, Hebr 7:23-25. Jednak nie tylko Kościół powszechny naucza prymatu, ale i wiele innych wyznań także twierdzi, że żyjemy cały czas w wieku Ewangelii, która trwa od czasów Jezusa i apostołów, oraz że cały czas są ludzie, którzy tą Ewangelię głoszą i reprezentują Boga na ziemi. Niektórzy starają się wywodzić swoje pochodzenie od apostoła Piotra, inni od Jakuba, a jeszcze inni od Jana, każdy szuka prymatu i dziedzictwa u apostołów; Gal 2:9. Lecz czy taki prymat może istnieć? Otóż kiedy przyszło odstępstwo w pierwszych wiekach, zniszczyło Zbór Boży, i w świątyni Bożej zasiadł Antychryst. Jeżeli od tego czasu coś głoszono, to na pewno nie Ewangelię Chrystusa, lecz nauki skażone fałszem i filozofią odstępców. Cały czas głosi się nauki Antychrysta mówiące, że Chrystus nie przyszedł w ciele, a człowiekiem był pozornie i pozornie zmartwychwstał. Chociaż przez wieki powstawały różne religie, wszystkie one były głęboko zakorzenione w naukach Antychrysta, i tak jest do dni dzisiejszych. Wszystkie one mają swojego człowieka grzechu, w postaci klas duchowieństwa, albo klas niebiańskiego kapłaństwa. Gdyby któraś z religii chrześcijaństwa była oczyszczona wystarczająco z fałszu, Bóg nie musiałby tworzyć tego co nowe, w dniach ostatnich; Obj 21:1,2,5. Jeżeli ktoś myśli że Bóg zsyła Nową Jerozolimę i przystępuje do budowy Królestwa Swego w oparciu o jakieś dotychczasowe systemy religijne, to jest w błędzie; Iza 65:17,18, Iza 51:16.

Czyste wielbienie w czasie końca. Kiedy nadchodzi czas końca, Bóg powołuje swój lud w postaci 144 000 pierwocin, kiedy Chrystus przychodzi, ta grupa jest już zebrana i oczekuje jego przyjścia; Obj 14:1,4. Cała ta grupa zajmuje się śpiewaniem pieśni jakby nowej; Obj 14:2,3, „I usłyszałem z nieba głos jakby głos mnogich wód i jakby głos wielkiego gromu. A głos, który usłyszałem, [brzmiał] jak gdyby harfiarze uderzali w swe harfy. I śpiewają jakby pieśń nową przed tronem i przed czterema Zwierzętami, i przed Starcami: a nikt tej pieśni nie mógł się nauczyć prócz stu czterdziestu czterech tysięcy - wykupionych z ziemi. Co oznaczają słowa mówiące o pieśni „jakby nowej”? Pieśń „jakby nowa,” to przywrócenie prawdziwych nauk Bożej prawdy z czasów Jezusa i apostołów. Pieśń nie jest nowa, jest przywróceniem oryginalnej pieśni śpiewanej przez Jezusa i apostołów, bez domieszek tradycji, filozofii i wierzeń pogańskich. Jest ona nowa, ponieważ nie słyszano jej prawie dwa tysiąclecia. To Nowa Jerozolima otrzymuje światło potrzebne do śpiewania nowej pieśni; Iza 60:1. Jezus wyjaśnia jaka Dobra Nowina będzie głoszona przed końcem świata mówiąc; Mat 24:14,”A ta Ewangelia o królestwie będzie głoszona po całej ziemi, na świadectwo wszystkim narodom. I wtedy nadejdzie koniec.” Miała to być ta Ewangelia, czyli ta sama którą głosił On i Jego uczniowie, a która została wypaczona przez Antychrysta na wiele stuleci, aby przed końcem czasów, Bóg na nowo objawił ją swoim pierwocinom, czyli 144 000 wiernych sług, którzy natychmiast po nauczeniu się tej pieśni, przystępują do śpiewania jej. Wraz z powołaniem i pieczętowaniem pierwocin w czasie spokojnym, podczas kiedy cztery wiatry są powstrzymywane przez aniołów; Obj 7:1, nadchodzi czas na dobrą nowinę dla ludów i narodów; Obj 14:6,7 „Potem ujrzałem innego anioła lecącego przez środek nieba, mającego odwieczną Dobrą Nowinę do obwieszczenia wśród tych, którzy siedzą na ziemi, wśród każdego narodu, szczepu, języka i ludu. Wołał on głosem donośnym: Ulęknijcie się Boga i dajcie Mu chwałę, bo godzina sądu Jego nadeszła. Oddajcie pokłon Temu, co niebo uczynił i ziemię, i morze, i źródła wód! „ Oto teraz, nadchodzi czas aby Dobra Nowina dotarła do ludów i narodów, a czuwa nad tym wyznaczony anioł, aby była to ta właściwa Dobra Nowina. Jeśli i ciebie ów duch pobudzi do śpiewania nowej pieśni, znajdź w tym radość i śpiewaj ją dla chwały Boga i Baranka. Współpracujmy z aniołem dzieląc się dobrą nowiną, nowej pieśni, oczyszczoną prawdą Słowa Bożego i chwałą Boga; Ps 98:1,2, Ps 96:1-3. Oto Bóg Jahwe czyni wszystko nowe, czyni nowy lud, daje nowe imię i nową pieśń; Iza 42:9,10, Ps 149:1-5. To, że nie ma nikogo więcej głoszącego dobrą nowinę poza 144 000, świadczy o tym, że „wielka rzesza” sług Boga ma się dopiero pojawić w nadchodzącej przyszłości, czyli „potem,” jak czytamy w Obj 7:9. Że będzie to rzeczywiście potem, świadczy fakt, że wielka rzesza wychodzić będzie z wielkiego ucisku; Obj 7:14, którego teraz jeszcze nie ma, ponieważ aniołowie powstrzymują wichry ucisku, trzymają je w ryzach podczas kiedy pieczętowane są pierwociny; Obj 7:1-3. Kiedy zostaną one rozwiązane, zaczną się dla Babilonu ciężkie czasy, gdyż nad rzekami Babilonu wichry te, zostaną rozwiązane; Obj 9:14,15. Jest sprawiedliwe u Boga aby odpłacić uciskiem ludziom nieprawym; 2 Tes 1:6. Będzie to w okresie zbliżania się wtórego przyjścia Pana Jezusa, a wówczas popieczętowany lud Boży, będzie ochroniony przed skutkami wielkiego ucisku; Dan 12:1, Mat 24:21,22, Obj 9:4, będzie też uwolniony z przeróżnych systemów religijnych; Jer 30:7-9, oczyszczony i wybielony; Dan 12:3,10. Bóg Jahwe odsłoni oblicze swoje przed ludem swoim na Syjonie, da światło prawdy i wszelkie błogosławieństwa; Iza 54:8, Ps 4:6(7). Jahwe zapewnia że na pewno zgromadzi swój lud; Mich 2:12,13, „ Zgromadzę cię znowu, Jakubie, całego, zjednoczę wszystkich, co ocaleją z Izraela; zbiorę ich razem jak owce w zagrodzie, jak trzody na pastwisku; gwarny to będzie tłum ludzi! Prowadzić ich będzie ten, który utoruje drogę; przebiją się, przejdą przez bramę i wyjdą. Przed nimi pójdzie ich król; Jahwe stanie na ich czele.” (Poz). Jahwe Bóg zadba o to, aby Jego lud wyszedł stamtąd, wzywa do tego aby się przebijali. Wręcz wzywa wszystkich do wyjścia; Iza 52:11,12,(Lub) „ Wyruszajcie, wyruszajcie! Wychodźcie stąd! Nie dotykajcie niczego, co nieczyste! Wyjdźcie z jej środka, oczyśćcie się, wy, którzy niesiecie naczynia Jahwe! Nie macie bowiem wychodzić wśród pośpiechu ani też wśród paniki nie pójdziecie, gdyż Jahwe będzie szedł przed wami, a waszą tylną strażą będzie Bóg Izraela.” Nikt nie zatrzyma wychodzących, wyjdą i pójdą drogą na Syjon; Iza 49:13,14. Nikt temu nie przeszkodzi; Iza 49:24,25, „Czyż można odebrać zdobycz mocarzowi i czy tyranowi zdoła umknąć jeniec? Oto tak mówi Jahwe: - Będzie odebrany jeniec mocarzowi i wymknie się łup tyranowi - lecz twym przeciwnikom sam się przeciwstawię i Ja wybawię twych synów!” Tyrani nie poradzą, Antychryst z Diabłem na czele chociaż będą przeszkadzać, odradzać, zastraszać, nic to nie pomoże; Jer 31:11, Iza 51:11,12. Wszyscy spragnieni czystego wielbienia Boga, w duchu prawdy Słowa Bożego, niech wiedzą, że Jahwe założył fundament Syjonu i tam się chronić będą uciśnieni Jego ludu; Iza 14:32, Obj 14:1. Wykorzystajmy więc czas spokoju przed wielkim uciskiem, na przybliżenie się do Boga i do prawdy, abyśmy byli odpowiednio przyodziani, by wejść do świętego domu Boga, do Nowej Jerozolimy; Obj 3:12, Obj 22:14. Weźmy pod uwagę to, że to wszyscy wychodzący spośród niego, będą przyjęci przez Boga, i będą nazwani - synami i córkami Boga!” 2 Kor 6:17,18; „Dlatego: "Odejdźcie od nich, oddzielcie się" - mówi Pan. "Nie dotykajcie tego, co nieczyste. Wtedy Ja was przyjmę. Będę waszym Ojcem, a wy - moimi synami i córkami - mówi wszechwładny Pan".