SABAT

Nadanie sabatu. Słowo „sabat“ jest wspomniane w związku z wyjściem Izraela z Egiptu i wkrótce potem prawo sabatu stało się czwartym przykazaniem nadanym przez Mojżesza, zapisanym na tablicach kamiennych 2 Moj 34:27,28, 2 Moj 20:8-10. Hebrajskie słowo sabat, oznacza odpoczynek, lub zaprzestanie działania, w tym znaczeniu zostało użyte w 1 Moj 2:2,3. Zachowywanie sabatu nie zostało odziedziczone po Abrahamie, Izaaku czy Jakubie, chociaż i oni znali podział na siedmiodniowe tygodnie, jednak nie mieli nakazu Bożego co do zachowywania go jako dnia odpoczynku. Pierwszy nakaz co do sabatu, Mojżesz daje około miesiąc po wyjściu z Egiptu 2Moj 16:1,23,26, a w trzecim miesiącu przybyli na pustkowie Synaj gdzie jakiś czas potem zawarli z Bogiem przymierze 2Moj 19:1-3. Pokropienie całego ludu krwią z ofiar, było oficjalnym wejściem w przymierze i przyjęcie obowiązku przestrzegania Prawa i sabatu 2 Moj 24:6-8. Przy górze Synaj, za pośrednictwem Mojżesza, Izrael otrzymał sabat jako dzień odpoczynku Nehe 9:13,14.

Jakie argumenty są podawane dla poparcia konieczności przestrzegania sabatu? Niektóre społeczności religijne nauczają, że wszyscy prawdziwi Chrześcijanie mają obowiązek święcić dzień sabatu. Przyjrzyjmy się argumentom jakimi posługują się zwolennicy tych idei, aby potwierdzić swoje przekonania.

1. Sabat był święcony od czasów Edenu i nadal powinien być zachowywany, gdyż Prawo Boże jest niezmienne.

2. Dziesięć przykazań, w tym czwarte przykazanie o sabacie, w przeciwieństwie do pozostałej części Zakonu Mojżesza ciągle obowiązuje Chrześcijan.

3. Przestrzeganie sabatu jest znakiem i pieczęcią ludu Bożego, czyli prawdziwego kościoła Jezusa Chrystusa.

4. Jezus Chrystus zachowywał sabat, dając tym przykład swoim naśladowcom.

5. Pierwsi Chrześcijanie święcili sobotę.

6. Przestrzeganie sabatu potrzebne jest do uświęcenia ludu Bożego.

Ad 1. Mojżesz przekazując słowa przymierza narodowi Izraela, w tym również prawo dotyczące sabatu, stwierdza; „Tego Przymierza nie zawarł więc Jahwe z naszymi ojcami, ale z nami, którzy tu wszyscy dziś jesteśmy przy życiu.“ 5 Moj 5:3. Wynika z tych słów, że ani przymierze, ani Prawo, ani sabat nie obowiązywały wcześniej. Czytając Biblię, nie znajdujemy żadnych wzmianek nakazujących święcenie sabatu w czasach przed nadaniem Prawa Mojżeszowego 2Moj 34:21. Bóg Jahwe łączy tu nadanie prawa co do sabatu z wyzwoleniem Izraela z niewoli egipskiej 2Moj 16:23-26,29,30, nie łączy tego z wydarzeniami w Edenie. Przepisy Prawa dotyczące sposobu święcenia soboty i kar za nieprzestrzeganie jej, nie były wcześniej znane. Dowodem na to jest to, że Mojżesz z Aaronem nie wiedzieli jak postąpić z człowiekiem zbierającym drwa w dzień sabatu. Dlatego osadzili go pod strażą do czasu rozstrzygnięcia co z nim zrobić 4 Moj 15:32-34. Wcześniej Izrael nie był zorganizowany i nie miał wytycznych co do świąt, sabatów i składania ofiar.

Ad 2. Nie jest prawdą, że dziesięć przykazań, w tym czwarte przykazanie o sabacie, ciągle obowiązują Chrześcijan. Przymierze Mojżesza i Prawo, dane było tylko narodowi Izraela Ps 147:19,20, 5Moj 4:8. Kiedy przyszedł Jezus Chrystus, zawarł z wierzącymi, „nowe przymierze,“ wówczas poprzednie zostało unieważnione Jan 1:17, Hebr 8:7-9,13. Uznawanie dekalogu, będącego nierozerwalną częścią starego przymierza, za ciągle obowiązujące prawo, zostało nazwane przez apostoła Pawła, „służbą śmierci“ i „służbą potępienia“ 2 Kor 3:7-10. Rola Zakonu wypełniła się w Chrystusie Rzym 10:4. Prawo Zakonu obowiązywało do czasów nadejścia wiary Gal 3:23, Gal 4:9-11.

Ad 3. Poganie chcąc zachować żydowskie święta, musieli być wpierw obrzezani, tego wymagał Zakon 2 Moj 12:48. Jeżeli sabat ma być znakiem dla ludu Bożego, to jest on dostępny tylko dla obrzezanych, wszyscy chcący przestrzegać sabat powinni się obrzezać, był on znakiem tylko dla cielesnego Izraela 2Moj 31:16-18. Był znakiem na pamiątkę wyjścia z Egiptu, aby Żydzi nie zapomnieli skąd i kiedy wyszli 5 Moj 5:15. Apostoł Paweł pisze, że Chrystus zniósł mur nieprzyjaźni Efez 2:14,15.

Ad 4. Jezus Chrystus, kiedy się narodził w śród ludu Izraela, był potomkiem Abrahama i Dawida, dlatego podlegał zakonowi Gal 4:4, dlatego został obrzezany Łuk 2:21, a jako pierworodny należący do Boga, został wykupiony zgodnie z Prawem Łuk 2:27. Jezus święcił sabat Mat 12:12, Łuk 4:16, Łuk 13:10, święcił również inne święta żydowskie takie jak Pascha Łuk 22:7,8, czy Święto Namiotów Jan 7:2,10. Czy w tym względzie również mamy naśladować Jezusa? Paweł pisze;"W ten sposób Zakon stał się naszym wychowawcą, któremu polecono, by nas zaprowadził do Chrystusa, wiara miała być źródłem naszego usprawiedliwienia“ Gal 3:24. Obecnie nie musimy przestrzegać przepisów przymierza Mojżeszowego, ponieważ Jezus w doskonały sposób wypełnił je, a obciążający ludzi list dłużny, który się zwracał ze swoimi wymaganiami przeciwko nam, usunął przybiwszy do krzyża Kol 2:14,16.

Ad 5. Problem przestrzegania Zakonu Mojżesza, a tym samym sabatu, przez Chrześcijan pojawił się wraz z nawróconymi faryzeuszami, którzy żądali, by ich bracia pochodzący z pogan zostali obrzezani i przestrzegali Zakon Mojżeszowy Dzie 15:5. W tym celu zebrała się rada apostołów i starszych w Jerozolimie aby wyjaśnić tę sprawę i określić co jest rzeczą niezbędną do przestrzegania przez chrześcijan pochodzących z pogan, Dzie 15:19,20,28,29, Dzie 21:25. Rada apostołów nie umieściła sabatu wśród rzeczy koniecznych do przestrzegania, a na pewno by to zrobiła gdyby sabat miał nas obowiązywać. Apostoł Paweł przeciwstawił się jakimkolwiek formom nacisku w tej sprawie Rzym 14:5,6, Kol 2:16,17.

Ad 6. Mimo że Żydzi obchodzą sabat od tysiącleci, to nie uświęcił ich wystarczająco, kiedy przyszedł Jezus, oni wydali go na śmierć, mimo że szukają uświęcenia w sabacie Eze 20:12, a nie w duchu Chrystusa Fil 3:9, Gal 5:18. Żydowscy przywódcy nie dostrzegali błogosławieństw wynikających z sabatu, widzieli jedynie kary i sąd za nieprzestrzeganie sabatu. Nie rozumieli, że nie człowiek dla sabatu został ustanowiony, ale sabat dla człowieka, dlatego sabat ich nie uświęcał, Jezus jawił im się jako przestępca łamiący święte prawo Boże. Kapłani potępiali Jezusa nawet za cuda które czynił, a które w ich oczach były pracą i łamaniem świętego sabatu. My mamy być bardziej sprawiedliwi, bardziej uświęceni niż faryzeusze którzy skrupulatnie przestrzegali sabatów Mat 5:20. Mimo że Żydzi byli skrupulatni w przestrzeganiu Prawa, Jezus nie nazywa ich uświęconymi i nie dostrzega ich prawości Mat 23:4-6,24.

Sabat dla chrześcijan. Sabat został nazwany,"cieniem rzeczy przyszłych,“ Kol 2:16,17. Jest on symbolem wielkiego milenijnego „odpoczynku“ w Królestwie Bożym. Dlatego Paweł zachęcał chrześcijan Hebr 4:4-11 mówiąc; „W którymś miejscu [1Moj2:2] tak Bóg powiedział o siódmym dniu; I w siódmym dniu Bóg odpoczął od wszystkich swoich dzieł, a znowu w tym miejscu, [Ps 95:11], Na pewno nie wejdą do mego odpoczynku. Skoro zatem niektórym pozostaje wejść do niego, a ci, którym najpierw oznajmiono dobrą nowinę, nie weszli z powodu nieposłuszeństwa, on znowu wyznacza pewien dzień, mówiąc po tak długim czasie w psalmie Dawida [Ps 95:7,8]Dzisiaj, tak jak to powiedziano; Dzisiaj, jeśli słuchacie jego głosu, nie zatwardzajcie swych serc. Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do miejsca odpoczynku,Bóg nie mówiłby potem o innym dniu. A zatem pozostaje odpoczynek szabatowy dla ludu Bożego. Bo człowiek, który wszedł do odpoczynku Bożego, sam też odpoczął od swoich dzieł, tak jak Bóg od swoich. Róbmy więc wszystko, co możemy, by wejść do tego odpoczynku, żeby czasem ktoś nie wpadł w taki sam wzór nieposłuszeństwa. Sabat ma znaczenie duchowe a nie literalne, nie chodzi o sobotę każdego tygodnia, o jeden dzień wolnego i sześć dni mozolnej pracy, ale o to, żeby wejść do odpoczynku Bożego. Odpoczynek sabatu można osiągnąć przez wiarę a nie przez przestrzeganie starego zakonu a w tym również żydowskiego sabatu, Hebr 4:2,3 mówi,"I nam bowiem głoszono ewangelię jak tamtym. Lecz tamtym nie pomogło słowo, które słyszeli, gdyż nie było powiązane z wiarą tych, którzy je słyszeli. Bo od początku wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy, jak powiedział. Dlatego przysiągłem w moim gniewie, że nie wejdą do mojego odpoczynku, choć jego dzieła były dokonane od założenia świata. W swoim znaczeniu, sabat jest odpoczynkiem od grzechu, Jezus pokazał że jest w stanie uwolnić od grzechów i od skutków grzechu Mat 9:4-6. Jest więc w stanie przywrócić odpoczynek Mar 2:28. W liście do Hebr 3:8-11,15-18 czytamy, że Izrael nie mógł wejść do obiecanego odpocznienia. Ale dlaczego nie mogli wejść? Powodem był ich brak wiary Hebr 3:19. Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich do odpocznienia, nie mówiłby Bóg później o innym dniu. A tak pozostaje jeszcze odpocznienie dla ludu Bożego „Lękajmy się przeto, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do odpoczynku Jego, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony.“ Hebr 4:1. Cały czas aktualne jest pouczenie dla nas Hebr 4:11, „Starajmy się tedy usilnie wejść do owego odpocznienia, aby nikt nie upadł, idąc za tym przykładem nieposłuszeństwa.“ Nauka dla nas jest taka, że mamy przejawiać wiarę i posłuszeństwo Bogu, oraz usilnie wysilać się aby wejść do owego odpoczynku ponieważ wchodzi się do niego przez miłość i wiarę, a nie wchodzi się do niego raz w tygodniu, dlatego należy nie zatwardzać swych serc i słuchać Jego głosu Hebr 4:7. Odpoczynkiem tym będzie 1000 letni okres Królestwa Chrystusowego Obj 19:16, Obj 20:5. W czasie pobytu na ziemi właśnie w sabat Jezus dokonał wielu wspaniałych uzdrowień pokazując nam w ten sposób, jak miłosierne będą rządy za czasów Tysiącletniego Panowania Jego Królestwa Ps 2:6-8. Obecnie wypatrujemy owego milenium, w którym Pan Jezus uwolni swój lud od ciężaru jakim jest grzech i usunie jego skutki jakimi jest nasza niedoskonałość, choroby i śmierć. Jezus jest Panem sabatu, a nie jego sługą Mat 12:8, mówi nam to, że Jezus miał wpływ na prawidłową interpretację sabatu przez pryzmat miłości, miłosierdzia i wiary a nie litery, wykazał jednoznacznie że w sabat można i należy czynić dobrze, oto duch sabatu Łuk 6:9. Dla Jezusa sabat był okresem nauczania, uzdrawiania i uwalniania jeńców. Kiedy Jezus uzdrawiał w sabat, nie było to łamaniem czy przekraczaniem Prawa, ale raczej wypełnianiem go i praktycznym pokazaniem tego, czego Prawo było cieniem, jaką rzeczywistość zapowiadało Kol 2:17. Żydzi nie rozumieli tego, ponieważ koncentrowali się tylko na rytualnym wypełnieniu nakazów Prawa, wymuszali rygor przestrzegania sabatu restrykcjami, byli ślepi na naukę i prorocze znaczenie Prawa. Chociaż samo Prawo nie zabija ducha, to Prawo rozumiane formalistycznie, jak je rozumieli faryzeusze, tworzy obłudę i zabija ducha. Prawo sabatu było błogosławieństwem, rozkoszą, czasem który można poświęcić na wypoczynek, albo dla wielbienia Boga, ale pod przewodnictwem kapłanów i faryzeuszy stało się ciężarem dla społeczeństwa, Iza 58:13,14, Łuk 11:46. Podczas tysiącletniego dnia sabatu, nastanie czas władzy sprawowanej przez Chrystusa, związania Szatana i usunięcia grzechu oraz jego skutków, odpoczynku od skutków grzechu - chorób, cierpień, bólu, przemocy i smutku Obj 21:3,4. Na koniec siódmego tysiąclecia, Chrystus przekaże swą władzę Bogu i nastanie czas wiecznej harmonii ludzkości z Bogiem 1 Kor 15:24,28. Grzechu i śmierci już nie będzie. Prawo ducha, prawo Chrystusowe, prawo wolności czyni nas wolnymi w jedności z Jezusem Chrystusem Gal 6:2, Jak 1:25. Zakon nie mógł doprowadzić ludzi do doskonałości, człowiek okazał się za słaby, a w czym człowiek okazał się za słaby, w tym Bóg uczynił nas mocnymi duchem swoim w jedności z Jezusem Chrystusem Rzym 8:1-5.

Sabat w Królestwie. Bóg nie chciał nakładać na narody obciążeń w postaci przestrzegania sabatu żydowskiego z jego nie rozpalaniem ognia w sabat i wielu związanymi z nim zakazami i tradycjami, co w wielu regionach świata byłoby bardzo niepraktyczne, ale kiedy nasz Pan powróci, i prawo dla narodów wyjdzie z Syjonu Iza 2:2,3, Mich 4:1,2, 5 Moj 18:18,19, wtedy będzie możliwe aby siódmy dzień był pełniej wykorzystywany do wielbienia naszego Boga Iza 66:23. Cienie są wskazówkami bardzo dalekosiężnymi, sięgają daleko w przyszłość, a rzeczywistość należy do Chrystusa Kol 2:16,17, dlatego możemy przypuszczać że cienie dotyczące sabatu, będą stosownie i rozsądnie wykorzystane przez Pana sabatu.